کشف تازه دربارۀ تفاوت صدای انسان و میمون - علی آباد جدید

خبرنگاران | بر اساس یافته های نو محققان، اگر به خاطر یک گام حیاتی در تکامل انسان نبود، صدای ما انسان ها همواره زیر و گوشخراش بود. در واقع چیزی که از دست داده ایم علتِ تفاوتِ ما با دیگر موجودات شده است. انسان ها تار های صوتی دارند؛ ماهیچه هایی در حنجره یا جعبه صوتی که برای فراوری صدا می لرزند. اما انسان ها بر خلاف تمام نخستی های مطالعه شده، تکه های کوچکی از بافت بالای تار های صوتی به نام غشای صوتی را ندارند. این ویژگیِ منحصربفرد به انسان ها یاری می نماید که صدایشان را به خوبی کنترل نمایند تا صدا هایی را فراوری نمایند که عناصرِ سازنده زبان گفتاری هستند.

به گزارش خبرنگاران ؛ غشا های صوتی مانند نی در کلارینت عمل می نمایند و فریاد زدن بلند و گوشخراش را برای بعضی حیوانات آسان تر می نمایند. به صدای تیز و بلندِ میمونِ جارزن فکر کنید. وقتی محققان از ام آر آی و سی تی اسکن برای آنالیزِ غشا های صوتی در 43 گونه مختلف نخستی استفاده کردند از نتیجه ای که مشاهده کردند شگفت زده شدند: تمام نخستی ها بجز انسان بافت داشتند.

از دست دادن غشا های صوتی به گفته تاکِشی نیشیمورا، نخستی شناسِ دانشگاه کیوتو در ژاپن واقعه ای بسیار مهم و انقلابی در تاریخ تکامل انسان بوده است. نخستی ها اغلب به یک شیوه ابتداییِ مشابه صدا فراوری می نمایند: آن ها هوا را از ریه هایشان بیرون می دهند در حالی که عضلاتِ حنجره را برای فراوریِ امواج صوتی می لرزانند. برای درک نقشی که غشا های صوتی بازی می نمایند، تیم نیشیمورا ویدیو هایی از جعبه صوتیِ در حالِ کار را در شامپانزه، میمون رزوس و خزمیمون مطالعه کردند. محققان حنجره های ماکاک ها و شامپانزه هایی را که به مرگ طبیعی مرده بودند برداشته و اجزاء آن ها را روی لوله هایی قرار دادند و هوا را به وسیله حنجره ها با فشار بیرون دادند تا ببینند تار های صوتی و غشای صوتی چه واکنشی نشان می دهند.

در هر دو آزمایش، حنجره ها صدا هایی فراوری کردند که به شدت در اوجِ صدا بالا و پایین میشد. تیم نیشیمورا دریافت که این حالت تنها زمانی رخ می دهد که یک حیوان هم غشای صوتی و هم تار های صوتی داشته باشد. در انسان ها، این نوع جیغ کشیدن زمانی می تواند اتفاق بیفتد که ما فشار به شدت زیادی به صدایمان وارد کنیم مثل زمانی که جیغ می کشیم یا زمانی که نوجوان ها با تار های صوتی در حال رشدشان مشکل دارند و صدایشان دورگه می گردد. اما این ها جزو موارد نادر است. از آنجا که انسان ها غشا های صوتی ندارند، ما معمولاً بیش از نخستی های دیگر صدا های پایدار فراوری می کنیم. دهان و زبان ما می تواند آن آوا های پایدار را به صدا های پیچیده تری که زبان بر مبنای آنهاست، دستکاری کند.

سو آنی زولینگر، فیزیولوژیست حیوانات می گوید: این شرح واقعاً خوبی است. شما پیچیدگی را از دست می دهید تا بتوانید صدا های پیچیده تری را فراوری کنید.

از دست دادن غشا های صوتی تنها چیزی نیست که انسان ها را نسبت به نخستی های دیگر فصیح تر می نماید. انسان ها ورای اختلافات تشریحی، ژن های خاصی دارند که ممکن است به تکامل زبان یاری نموده باشد. شاید مهمتر از هر چیزی این مغز انسان ها باشد که ساختار متفاوتی نسبت به نخستی های دیگر دارد به گونه ای که به ما کنترل بیشتری روی صدایمان را می دهد.

منبع: sciencenews.org

مترجم: زهرا ذوالقدر