آکادمی اسکار 2020 این ستاره ها را نادیده گرفت - علی آباد جدید

برای بازیگران کمتر شناخته شده، سخت است که بتوانند راهشان را به این رقابت باز کنند؛ و اغلب جوایز تمایل دارند که انواع آشنای نقش ها را به جای بازیگرانی انتخاب کنند که خودشان را به چالش کشیده اند. اگر بخواهیم مقدمه را کوتاه کنیم، باید بگوییم که هر سال بازی های فوق العاده زیادی از بازیگران می بینیم که نامزد جایزه اسکار نمی شوند. امسال اجرا های مستعد زیادی داشتیم که به حق در فصل جوایز سروصدا به پا کردند، اما به رغم این موضوع تعداد زیادی بازی فوق العاده هم بود که در فهرست جوایز قرار نگرفتند. این تعدادی از بازی های خوب سال 2019 است که نتوانستند راهشان را به اسکار باز کنند.

والریا پاچنر

فیلم:

زندگی پنهان

کارگردان:

ترنس مالیک

فیلم آخر ترنس مالیک یک حماسه جنگی است که موج پیروزیتی بین منتقدان به راه انداخت. اما مدت زمان سه ساعته آن، ریتم کندش و سبک کارگردانی هنری اش باعث شد که در میان جوایز اسکار اصلی جایی نداشته باشد. در نتیجه بازی های فوق العاده ای که در قلب این داستان احساسی وجود داشتند، نادیده گرفته شدند. در حالی که بسکمک از منتقدان به اجرای شاهکار آگوست دیل اشاره کردند که نقش فرانتس جاگراستاتر یک معترض واقعی به نازی ها را بازی می کرد، توجه کافی به بازی والری پاچنر در نقش همسر او فرانچسکا نشد.

فیلم مالیک سوال هایی درباره طبیعت شهادت و قربانی شدن آدم ها در راه چیز هایی که به آن ها باور و عقیده دارند، مطرح می کند و پاچنر به زیبایی نشان می دهد که چه حسی دارد، در خاموشی فرو بروی و رها شده باشی. تلاش فرانتس برای حفظ روحش واقعی به نظر می رسد، چون مخاطب درک می کند او چه چیز هایی را پشت سر می گذارد و وقتی فرانچسکا تنها می ماند، متوجه می گردد که داشتن یک زندگی طبیعی تا چه حد کار دشواری است. به خصوص وقتی که شوهرش را به عنوان خائن معرفی کرده اند. پاچنر آن حس معصومیت و عشق را خیلی خوب ثبت می کند و بازی اش مبهوت کننده است. راستش کمی خجالت آور است که در فصل جوایز به بازی او هیچ توجهی نشد.

کریس اوانز

فیلم:

چاقوکشی

کارگردان:

رایان جانسون

گاهی اوقات یک بازی خوب توسط اسکار نادیده گرفته می گردد، چون برایشان سخت است که از یک گروه بازیگران فوق العاده یک نفر را انتخاب کنند. این اتفاقی است که به نظر می رسد در فصل جوایز برای فیلم چاقوکشی رخ داده است. این فیلم با حضور دنیل کریگ، جیمیلی کرتیس، مایکل شانون و تونی کولت یکی از قوی ترین گروه های بازیگران امسال در یک فیلم را در خودش دارد. اما در سکانس های کریس اوانز اوست که در نقش رنسوم دریسدیل عجیب و غریب، صحنه را به تمامی از آن خودش می کند.

او خیلی جدی استحقاق این را داشت که به عنوان بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در فصل جوایز جدی گرفته گردد. در فیلمی که بیشتر شخصیت ها جوری ساخته شده اند که تلخ یا خشک باشند دیدن کاراکتری شبیه رنسوم که با مسخره کردن همه پیروز می گردد اتاق را به لرزه دربیاورد، جذاب و دوست داشتنی است. اوانز برای بازی در نقش کاپیتان آمریکا شهرت دارد و راستش بازی اش در فیلم چاقوکشی چندان تفاوتی با استیو راجرز (کاپیتان آمریکا) ندارد. رنسوم شخصیت منفوری است که از امتیازات شخصی خودش لذت می برد و بهره برداری از اعضای خانواده اش و شرمنده کردن آن ها برایش یک سرگرمی و سرخوشی بی پایان به همراه دارد.

اوانز قادر است که این تصویر را به صورتش بزند و نقش کاراکتری را بازی کند که مخاطبان عاشق این هستند که از او نفرت داشته باشند. به هر حال اوانز از این کاراکتر چیزی بیشتر از یک کاریکاتور می سازد. او در پنهان کردن انگیزه های شخصیتش کارش را خوب انجام می دهد. تا زمانی که پرده شوکه کننده آخر فیلم فرا می رسد. از آن اجرا های کمدی است که اغلب آکادمی به آن توجه می کرد ولی امسال شانسی نداشت.

جولین مور

فیلم:

گلوریا بل

کارگردان:

سباستین للیو

سباستین للیو فیلم ساز شیلیایی فیلم خودش را که محصول 2013 بود این بار به زبان انگلیسی بازسازی کرد و در حالی که للیو با بازسازی فیلم خودش در زمین امنی بازی می کرد، این بازسازی به خاطر بازی برجسته بازیگر نقش اولش یعنی جولین مور دیده شده است. مور نقش کاراکتر گلوریا را بازی می کند که اصلاً اسم فیلم از روی او برداشته شده است. یک مادر مجرد که با میانسالی دست و پنجه نرم می کند.

در حالی که با شوهر سابقش و بچه هایش در تعامل است، مردی (با بازی جان تورتورو) وارد زندگی اش می گردد. در سال های اخیر این قوی ترین نقشی است که جولین مور ایفا کرده و شرم آور است که توسط اسکار برای چنین بازی ای نادیده گرفته شده است. مور روی پرده کاملاً آسیب پذیر و زخمی است. اگرچه با فرزندانش از ته دل دیالوگ می گوید و به آن ها نزدیک است یا در ماشینش همراه با خواننده پاپ آواز می خواند، او قادر است کاری کند که احساساتش که وابسته به دیگران است، بامزه به نظر برسد.

اما هیچ وقت حقیقت را فدای یک خنده بی ارزش نمی کند. این فیلمی نیست که به شیوه کلیشه ای روایتش را بیان کند و مور در مدیریت کردن احساسات پیچیده که شامل خلق رابطه ها و محوشدن آن ها می گردد، کارش را عالی انجام می دهد. گلوریا عاشق رقصیدن است و مور آن روح آزادی و رهایی و هیجان را در بازی اش به خوبی ثبت کرده است.

پل والتر هوسر

فیلم:

ریچارد جوئل

کارگردان:

کلینت ایستوود

با فیلم ریچارد جوئل کلینت ایستوود یکی از بهترین فیلم هایش را در سال های اخیر کارگردانی کرده است. ترحم صریح قصه همه اش دور بازی نقش اول باورنکردنی پل والتر هوسر در نقش شخصیت اصلی می گردد. یک افسر نگهبان قهرمان که به اشتباه او را متهم به بمب گذاری در المپیک سال 1996 آتلانتا می کنند. هوسر پیش از این در نقش مکمل در فیلم هایی مثل من، تونیا و بلکککلنزمن نشان داده بود که چطور می تواند کل صحنه را تسخیر کند، اما اینجا در نقش اصلی به عنوان مردی که توسط دولت و رسانه ها مورد بهره برداری و استثمار قرار گرفته، بازی خارق العاده ای دارد.

مردی که هیچ کس توجه نمی کند جان چند نفر را نجات داده است. به عنوان یک شخصیت ریچارد جوئل چیزی بیشتر از این نمی خواهد که عضوی از نیرو های قانون گذار باشد. او را می بینیم که چطور به این موقعیت می رسد. یک حمله خطرناک را متوقف می کند و بعد به همان جرمی متهم می گردد که حتی دیدنش برای او مصیبت بار است. جوئل تبدیل به یک هدف ساده می گردد. هوسر در این نقش، دوست داشتنی است و امکان ندارد برای این شخصیتی که رویاهایش را از او می گیرند، احساس بدی نداشته باشید.

پنه لوپه کروز

فیلم:

درد و شکوه

کارگردان:

پدرو آلمادووار

از زمانی که آخرین شاهکار پدرو آلمادووار در جشنواره کن به نمایش در آمد، آنتونیو باندراس برای بازی در نقش سالوادور مالوی فیلم ساز، تحسین های زیادی دریافت کرد. اما این وسط پنه لوپه کروز از نقد های مثبت بی نصیب ماند. در حالی که او به عنوان مادر مالو نقش محوری و اساسی دارد. کروز باید آن احساسی را در بازی اش ثبت کند که برای بقیه زندگی مالو روی او تاثیر می گذارد. سکانس های فلاش بک با بازی کروز قدرتمند هستند.

درد و شکوه حرف های زیادی در مورد طبیعت حافظه برای گفتن دارد و سکانس آخر نشان می دهد که مالو چطور از تجربیات کودکی اش به عنوان الهام بخش خلاقیتش استفاده می کند. در نتیجه این ماجرا، کروز کار سختی دارد و باید نسخه ای از مادر مالو را ارائه بدهد که مالو همیشه او را به یاد می آورد.

ماتیو رایز

فیلم:

روزی زیبا در محله

کارگردان:

ماریل هلر

تام هنکس برای بازی در نقش فرد راجرز، مجری محبوب برنامه های کودک در فیلم روزی زیبا در محله تحسین های زیادی دریافت کرد و یکی از پیشگامان فصل جوایز در بخش بهترین بازیگر نقش مکمل مرد بود. اما داستان روزی زیبا در محله در حقیقت حول کاراکتر اصلی یعنی لوید ووگل (با بازی ماتیو رایز) می چرخد. یک روزنامه نگار عیب جو و غرغرو که او را برای گفتگو با آقای راجرز انتخاب می کنند. در حالی که راجرز به لوید کمک می کند که بسکمک از مسائلش را حل نماید، داستان اول و بیش از هر چیزی درباره طبیعت والد بودن و بخشش است.

لوید در تلاش است تا پدرش (کریس کوپر) را که زمانی رهایش کرده بود، ببخشد. از طرف دیگر اضطراب ها و نگرانی هایش همان طور که شروع می کند به بزرگ کردن و تربیت بچه خودش افزایش پیدا می کند. از آن نقش هایی است که کسی بابتش تشکر نمی کند. بیشتر توجه منتقدان حول و حوش اجرای گرم تام هنکس می گردد.

کاراکتری که مخاطبان با شخصیت هایی شبیه آن آشنایی دارند، اما رایز بار احساسی سنگین تری به دوش می کشد در حالی که تلاش دارد با تصمیماتی که هم او و هم پدرش گرفته اند، کنار بیاید. لوید آدم کامل و بی نقصی نیست، اما دیدن او که چطور در طول فیلم رشد می کند و یاد می گیرد که چطور تعالیم فرد راجرز را وارد زندگی اش کند، قابل ستایش است. لذت بخش بود اگر می دیدیم که رایز هم کنار هنکس در فصل جوایز قرار می گرفت.

برد پیت

فیلم:

به سوی ستارگان

کارگردان:

جیمز گری

برد پیت یکی از مشهورترین ستارگان تاریخ سینماست، اما علاوه بر آن یکی از پیگیر ترین و با استعدادترین بازیگران 20 سال گذشته هم محسوب می گردد. پیت امسال برای اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در فیلم روزی روزگاری در هالیوود پیشتاز است، اما علاوه بر آن استحقاقش را داشت که برای بازی در نقش اصلی فیلم به سوی ستارگان جیمز گری در فیلم حماسی فضایی به سوی ستارگان هم مورد توجه قرار بگیرد.

پیت نقش روی مک براید را بازی می کند. فضانوردی که برای کنترل احساساتش مشهور است و قرار می گردد به اعماق فضا سفر کند تا پدر گمشده اش را پیدا کند. به عنوان یک کاراکتر، مک براید نسبت به احساساتش بی حس است و آن حس حیرت و شگفتی که زمانی به سفر های فضایی داشت، در او از بین رفته است. پیت با شکوه بیدار شدن احساسات این شخصیت را به تصویر می کشد و مواجهه پایانی او با پدرش نتیجه رابطه پیچیده ای است که پیش تر نشانه هایی از آن را دیده بودیم. پیت مخاطبان را فرماندهی می کند و به یکی از علمی ترین جنبه های ماجراجویی، حس انسانی می بخشد.

فلورانس پیو

فیلم:

نیمه تابستان

کارگردان:

آری آستر

بدون تردید فلورانس پیو یکی از ستاره های برجسته سال 2019 است. بیشترین تحسین ها را برای بازی در فیلم زنان کوچک دریافت کرد، اما واقعیت اینجاست که بازی برجسته اش در فیلم آری آستر بود. پیو به احساسات دنی، زنی که با یک زخم تراژیک خانوادگی دست و پنجه نرم می کند و در یک رابطه بدون عشق گیر افتاده است، زندگی می بخشد. پیو کار حیرت انگیزی در کشف این که چطور یک نفر می تواند بعد از گذراندن یک سری زخم ها مضطرب و عصبی گردد، انجام می دهد.

منبع: برترین ها