در تور مجازی قطب جنوب شاه پنگوئن ها را تماشا کنید - علی آباد جدید

مهم ترین مسئله ای که باعث می شود گردشگران ماجراجو تمایلی به سفر در جهتهای استاندارد قطب جنوب نداشته باشند، شاه پنگوئن های معروفی است که گویی پیراهنی با یقه زرد پوشیده اند و در محلی دورتر از آن جهتها زندگی می کنند. به طور معمول، در نقاطی که کشتی های کروز اجازه ورود به آن ها را دارند، جمعیت بسیاری از پنگوئن های جنتو، آدلی و ریش خطی دیده می شوند. این پنگوئن ها هم به میزان خود بانمک هستند؛ اما قد آن ها به ندرت از 70 سانتی متر تجاوز می کند. علاوه بر اینکه آن ها حلقه های زرد معروف را دور گردن شان ندارند.

آنچه که باید بدانید آن است که شاه پنگوئن ها و پنگوئن های امپراتور که بزرگ ترین گونه ها در میان پنگوئن ها هستند، در بخش های نزدیک به آمریکای جنوبی که غالبا پربازدیدترین بخش های قطب جنوب هستند، زندگی نمی کنند. زیستگاه آن ها آب های حاشیه ای قطب و جزایر معتدل تر در سواحل شمالی آن است. دریای راس و جزیره جورجیای جنوبی. بخش هایی از این جزیره و حیات وحش هیجان انگیز آن را در تصاویر پانوراما مشاهده کنید. تور مجازی فرصتی برای کشف ناشناخته هایی است که امکان سفر به آن ها برای همه میسر نیست.

بخشی از قطب جنوب تا قاره آمریکای جنوبی ادامه می یابد و آنجا، گذرگاه دریک میان شبه جزیره جنوبگان که شمالی ترین بخش سردترین قاره دنیا است و دماغه هورن فاصله ایجاد می کند. فاصله ای که در اینجا درست می شود همان نقطه برخورد اقیانوس های آرام و اطلس با اقیانوس غیررسمی منجمد جنوبی است. برای گذشتن از آب راهه باید به اوشوآیا، شهری در استان تیرا دل فوئگوی کشور آرژانتین رفت تا کشتی های کروزی که از ماه نوامبر تا مارس، روزانه در این جهت تردد می کنند را سوار شد. سختی های عبور از این آ ب راهه غیرقابل وصف است. دو تا سه روز باید سفر روی آب های متلاطم حتی در روزهای بدون طوفانی را تحمل کرد تا وارد آب های آرام اقیانوس جنوبگان شد.

از اوایل قرن بیستم یا سال های دهه 1960، گروه های بزرگی از شکارچیان نهنگ در جورجیای جنوبی و سایر جزایر جنوبگان زندگی می کردند. انسان ها تا پیش از کشف نفت پتروشیمی ارزان، از روغن حاصل از چربی نهنگ به عنوان سوخت ماشین آلات سنگین استفاده می شد. به این ترتیب می توان این گونه نتیجه گیری کرد که انقلاب صنعتی به موجب چربی نهنگ بود که شدنی شد. سرانجام روزگاری فرا رسید که کارخانه های روغن نهنگ بسته شدند، انسان ها این سرزمین ها را ترک کردند و ناوگان نهنگ کش ها به حال خود رها شدند تا فرسوده شوند. اکنون، این تنها پنگوئن ها هستند که در میان این خرابه ها پرسه می زنند و فیل های دریایی در آن ها حمام آفتاب می گیرند. خوشبختانه، شاه پنگوئن ها هیچ فایده ای برای کسی ندارند و کسی هم دنبال شکار آن ها نیست.

اواخر تابستان جنوبگان که فرا می رسد، جوجه ها به تدریج شروع به بزرگ شدن می کنند. بخش های تحتانی اندام آن ها به رنگ قهوه ای است و کمی کوتاه تر و چاق تر از پنگوئن های بزرگسال هستند. پنگوئن های نوزاد به صورت گروه های بزرگ مهد کودک مانند دور هم جمع می شوند و منتظر می مانند تا والدین شان بیایند و به آن ها غذا بدهند. هر از گاهی یکی از پنگوئن های بزرگسال جلوی گروه می ایستد و فریاد بلندی می زند و در واکنش به این عمل، یکی از هزاران نوزاد پنگوئن از میان جمع بیرون می دود و جست وخیزکنان در پی مادرش راه می افتد.

مجمع الجزایر جورجیای جنوبی در جنوب اقیانوس اطلس واقع است؛ در نقطه ای که دست در میان آرژانتین و قطب جنوب قرار گرفته است. این مجمع الجزایر شامل جزیره ای بسیار بزرگ به همین نام و چندین جزیره کوچک تر است که ارزش چندانی ندارند. از نظر فنی، این مجمع الجزایر فاصله کمتری با آمریکای لاتین دارد تا بریتانیا و به همین دلیل، آرژانتین همیشه تلاش داشته است که آن را تحت قیومیت خود درآورد. اما، در واقعیت این سرزمین ها در طول تاریخ همیشه یکی از قلمروهای فرادریایی بریتانیا بوده است.

دور افتاده بودن جورجیای جنوبی باعث شده بود که این مجمع الجزایر مدت های مدیدی از چشم سایر دنیا پنهان باقی بماند. حتی در حال حاضر نیز بحث ها و جدل هایی درباره کاشف این جزایر وجود دارد. برخی می گویند آمریگو وسپوچی (Amerigo Vespucci) معروف یا آنتونی دِلا روشه (Anthony de la Roché) نه چندان معروف را باید کاشف این جزایر دانست. اما فرق بسیاری بین کشف کردن و عبور کردن از کنار محلی با اولین بار پا گذاشتن به محلی ناشناخته وجود دارد.

واقعیت انکارناپذیر است. اولین فردی که پا به این جزایر دوردست با آب وهوایی سخت و خشن گذاشت، جیمز کوک بود. دریانورد معروف بریتانیایی که نه تنها این جزایر را کاوید، بلکه نقشه ای از سرزمین جدیدی تهیه کرد که نام آن را به افتخار جورج سوم، پادشاه انگلستان، به این نام خواند و آن را جزئی از قلمروی پادشاهی انگلستان گفت.

در آخرین دهه های قرن هجدهم و در طول قرن نوزدهم میلادی، شکارچیان فک ها به جورجیای جنوبی هجوم آوردند و در قرن بیستم، این مجمع الجزایر تبدیل به بزرگ ترین مرکز شکار نهنگ در دنیا شد. این جزایر در طول عمر کوتاه خود شاهد رویدادهای پرتنشی بوده است که همگی به اختلافات شدید آرژانتین و انگلستان بر سر حاکمیت این جزایر مربوط هستند. این کشور آمریکای لاتین هزینه بسیاری برای تصاحب این قلمرو پرداخت؛ آن ها پایگاه های نظامی برپا کردند و زیردریایی های خود را به ساحل جزایر گسیل داشتند.

در دهه 1980، این جزایر تبدیل به مرکز جنگ اعلام نشده فالکلند شد؛ اما انگلستان یک بار دیگر پیروز میدان شد و آرژانتین را به تسلیم واداشت. حضور ارتش دقیق و منظم انگلستان دو دهه دیگر نیز در جزیره ادامه یافت تا سرانجام با آرام شدن اوضاع، از آنجا فرا خوانده شدند. این جزایر همچنان تحت مالکیت بریتانیا هستند.

جورجیای جنوبی ناشناخته های بسیاری دارد که باید کشف شوند. گریت ویکن (Grytviken)، بزرگ ترین شهر این مجمع الجزایر است. این منطقه، جنوبی ترین و کم جمعیت ترین مرکز دنیا به شمار می آید. طی دوران شکوفایی شکار نهنگ، معمولا در حدود 200 نفر در جزیره ساکن بودند؛ اما امروزه حتی تابستان ها که فصل اوج کار و شلوغی جزیره است، جمعیت این شهر به ندرت به 50 نفر می رسد. امروزه، جورجیای جنوبی بهشتی پر از سکون و آرامش است که جمعیت آن را غالبا دانشمندانی تشکیل می دهند که برای رصد شرایط جوی به آنجا سفر می کنند.

به غیر از دانشمندان، گردشگران هم به گریت ویکن سفر می کنند. گریت ویکن و جورجیای جنوبی، هر دو، طبیعت نفس گیری دارند؛ کوه ها، یخچال ها و آب دره ها. حیات وحش این جزیره نیز حرف های بسیاری برای گفتن دارد؛ بناهای تاریخی این منطقه ها نیز نیازی به معرفی ندارند؛ گورستان باستانی حاوی بقایای اجساد کاشفان قطب و پایگاه های مخروبه شکار نهنگ. اما مهم ترین جذابیت قطب جنوب برای گردشگران، جانداران بی همتای این اقلیم است. 80 درصد از آلباتروس ها (نوعی مرغ دریایی) در این محل تخم گذاری می کنند. آلباتروس ها تنها جاذبه گردشگری جزیره نیستند. گویی کل جمعیت یک میلیونی شاه پنگوئن های کره زمین در جورجیای جنوبی ساکن هستند. باور نمی کنید؟ گالری عکس ها و تور مجازی که خبرنگاران در اختیار شما قرار داده است تماشا کنید جورجیای جنوبی را ببینید تا به واقعیت پی ببرید.